“Het zijn rare tijden”, schijnt volgens statistici de meest gebruikte uitdrukking van de afgelopen maanden te zijn. En niemand weet wat de toekomst brengt. Dus hakten we onlangs de knoop maar door: er komt géén zomerborrel op het Heksenweitje. En het samen hooien in september hebben we maar geschrapt, dit jaar. Dat laten we beide, maaien én hooien, doen door een loonbedrijf.
Toch staat het Heksenweitje nog steeds centraal in ons werk. En het was hartverwarmend om te zien dat door de coronacrisis, dit unieke stukje landschap opeens door héél Hilversum werd ontdekt. Een plaatselijke turnvereniging houdt er al maanden een paar maal per week z’n trainings-bijeenkomsten.
Tal van mensen bedachten dat wandelen misschien een goeie, gezonde afwisseling is van het thuis werken – en ze ontdekten dat via het Heksenweitje het bos heel goed bereikbaar is.
Vaders en moeders, die hun vele bezoekjes aan de kinderboerderij opeens – door de sluiting – in het water zagen vallen, kwamen tóch. Zoals een vader zei: “Goh, nooit geweten dat hier ook een hele hertenwei is. De kinderen duiken altijd meteen de speeltuin in en knuffelen daarna nog even een geit, maar dat was ’t dan wel”. En al die bezoekers maakten rondjes op de fiets of achter de kinderwagen rondom het terrein, ontdekten ons weitje. En kwamen er later terug met de picknickmand…
Borgen van natuur-historische waarde
Ook bij ons, de buurtvereniging, bleef het heksenweitje een punt van aandacht. Want naast het plannen van het hooien en maaien kwam de vraag op: doen we het wel goed? We overlegden met de gemeente over hoe we de natuur-historische waarde van deze enige nog onbebouwde eng het best kunnen garanderen. En mogen nu de hersenen plukken (een betere vertaling van ‘brainpicking’ hebben we niet) van een bij de gemeente gedetacheerde maai-deskundige. Ook de gemeente denkt namelijk na over hoe het best het groen te onderhouden en daarbij het leven van de oh zo broodnodige insecten te ontzien.
Heksenweitjebiertje?
In de loop der jaren zijn er diverse inventarisaties gemaakt van wat er groeit en bloeit op het heksenweitje. Een vergelijking van die uitkomsten met een nieuwe inventarisatie zou een goed antwoord kunnen geven op de vraag óf we het goed doen. Vandaar dat de plaatselijke afdeling van het IVN op ons verzoek een nieuwe inventarisatie maakt.
Ook zochten we contact met een inspirende ‘zuster’-organisatie in Laren. Daar blijken vrijwilligers al enkele jaren, op ‘ouderwetse wijze’ een aantal engen te onderhouden: de Stichting Oude Landbouwgewassen Laren. http://sollaren.nl/ Wat kunnen we van ze leren?
Of het ooit komt tot een Heksenweitje biertje, weten we niet. Maar als ’t zover is, laten we dat hier weten!
